یادداشت عطیه عیاردولابی

        این کتاب مجموعه‌ای از روایت‌ها و وقایع مربوط به علما و صلحای ایرانیه: ۴۲ روایت کوتاه از روحانیون مطرح شیعه در قرون قدیم تا معاصر مثل شهید مدرس، شیخ مرتضی انصاری، شیخ هادی نجم‌آبادی، شیخ مفید ...، دانشمندانی مثل ابوعلی سینا یا شیخ بهایی، و همچنین افراد وطن‌پرستی مثل امیرکبیر یا میرزا کوچک جنگلی.

فکر می‌کنم مخاطبش نوجوون‌ها باشن. چون هم اکثر روایت‌ها معروفه و هر بزرگسال اهل مطالعه‌ای بخشی از اونها رو شنیده و هم زبان خیلی ساده‌ای داره.

نمی‌دونم چه نظری درباره کتاب بدم. از یه طرف اطلاعات خوبی داره. آدم‌هایی هم که در اون مطرح شدن متنوع هستن و فقط به یه گروه خاص خودش رو محدود نکرده. توش هم از شجاعت امیرکبیر و مدرس نوشته و هم از درایت ابوعلی سینا و هم کرامت شیوخ بزرگ مذهبی. اما با توجه به طرح جلدش و دو روایت اول که ادبیات گلدرشتی داشت می‌تونه برای خیلیا دافعه ایجاد کنه. 

من برای خودم یه دسته‌بندی محتوایی دارم و میگم بعضی کتابا همون اول کار تکلیف خودشون رو با مخاطبشون تعیین کردن؛ مثلا میگه من فقط برای یه نوجوون یا جوون مذهبی طرفدار نظام نوشته شدم و قصد و اصراری تو جذب یا ایجاد تلنگر برای هر کسی غیر اینا ندارم. نمی‌دونم این رویه رو باید تایید کنم یا نه. اما این کتاب هم تقریبا از هموناست. بعید می‌دونم نوجوونی که ۲۴/۷ تو خونه‌اش میشنوه به آخوندا فحش میدن رغبت کنه این کتاب رو بخونه.

همه اینها باعث میشه به کتاب امتیاز بالایی ندم. ولی بعضی روایت‌هاش خیلی خوب بود. حتی اگه برام تکراری بود بازخوانیش هم برام لطف داشت.