یادداشت ماه منیر

        اهالی تپه ندبه، کتابی برگرفته از سخنرانی‌های دهه محرم آقای محسن قنبریان، شرح روزگاری غریب از زمانه مردمی که با وجود آشکاری حق و باطل حق را رها کرده و در مقابل باطل سکوت کردند. گوشه‌ای نشستند و در مواجهه حق و باطل دست دعا برداشتند و یاری حق را از خدا خواستند. اهالی تپه ندبه، اهالی قعود بودند. آنان که می‌دانستند علی علیه السلام میزان حق و عدالت است، از گناهان آشکار و فسق و فجور معاویه آگاه بودند، اما در نهایت در صفین بر امام علی علیه السلام شمشیر کشیدند و حکمیت را بر ایشان تحمیل کردند و بعد از شکست باز هم ایشان را مقصر دانستند. صلح امام حسن علیه السلام نتیجه سکوت و کم کاری این گروه بود و در نهایت شهادت امام حسین و به اسارت رفتن اهل بیت ایشان.
 اگرچه شهادت امام حسین علیه السلام حرارتی در قلوب مومنین ایجاد کرد که در برابر ظلم ساکت نباشند اما همچنان رد پای اهل قعود در تاریخ دیده می‌شود تا شروع غیبت و دوران تلخ انتظار.
 سوالی که اینجا مطرح می‌شود این است که آیا ما از اهل قعود نیستیم!؟
 ما در حالی مردم کوفه و روزگار امام علی علیه السلام و فرزندانشان را مورد شماتت قرار می‌دهیم که هزار و اندی سال از غیبت امام زمان می‌گذرد.
 مطالعه این کتاب را پیشنهاد می‌کنم، چرا که باید بدانیم تاریخ در حال تکرار شدن است و باید جایگاه خودمان را پیدا کنیم. جز کدام دسته قرار داریم؟ از اهالی تپه ندبه و قعودیم یا اصحاب کربلایی امام زمان...