یادداشت ساغر سیف اللهی فرد

        این کتاب رو شاید از ۶، ۷ سالگی داشته باشم. سال‌هایی که بعد از طلاق پدر و مادرم با رنج‌های درونی زیادی، تک و تنها به عنوان یک دختربچه دست و پنجه نرم می کردم. سال‌هایی که اضطراب داشتم، می‌ترسیدم، شجاعت رو به رو شدن با خیلی چیزها رو نداشتم، احساس می کردم دوست داشتنی نیستم، خودم رو تنها و رها شده حس می کردم.
این کتاب بهم ارامش می‌داد. بهم کمک می کرد و در آغوشم می گرفت.
الان در آستانه ۲۴ سالگی هستم و هنوزم این کتاب شونه محکمی برای پریشونی های منه.
به همه پیشنهاد میشه؛ گول رده سنی رو نخورید :)