یادداشت محبوبه طاهری

        بارها شده خیلی از «ما»ها که دوست داشته‌ایم جایی برویم که هیچ کس نباشد، گوشی‌مان را خاموش کنیم و دلمشغولی‌هایی را که داریم کنار بگذاریم، مدتِ کوتاهی در آرامش باشیم. اصلاً دوست داشتیم برای مدت کوتاهی دنیا کاملاً تعطیل شود. اما هیچ وقت این فرصت پیش نمی‌آید. کتاب «پیاده‌روی و سکوت در زمانه هیاهو» به ما یاد می‌دهد چطور آن سکوت و آرامش درونی را پیدا کنیم، فارغ از زمان و مکان. به ما یاد می‌دهد چطور از تکنولوژی فاصله بگیریم و کمی برای خودمان وقت بگذاریم. راهنمایی‌مان می‌کند و تفکر و تأمل را در زمانۀ هیاهو و نویزها به ما می‎آموزد، تفکر دربارۀ مفاهیم اساسی زندگی، به دور از هر گونه روز‌مره‌‌گی و هیاهو. این کتاب یک دعوتنامه به سکوت است، سکوتی که در عصر ارتباطات و پس از انقلاب صنعتی جای خالی‌اش به شدت حس می‌شود.
کتاب در تلاش است ما را به تفکر و تعمق در مسائل زندگی، حتی مسائل ساده وا دارد. در این بین کمی هم چاشنیِ فلسفه می‌افزاید. البته به ما می‌گوید که این کتاب و امثالش فلسفه را ساده نمی‌کند بلکه از هژمونیِ هراس‌آور و دانشگاهیِ صرف‌اش می‌کاهد. پیاده‌روی و سکوت در زمانۀ هیاهو برای ما نسخه نمی‌پیچد، تنها می‌خواهد فهمِ بهتر زندگی و پرسش‌ها و تجربه‌های‌مان کمک کند تا اینطور دیدی بازتر به زندگی و تصمیمات‌مان داشته باشیم و از آن به بعد بر عهده خودمان می‌گذارد.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «دقیقاً نمی‌دانم چرا، اما واقعیت این است که هرگاه به اثر هنری فاخری نگاه می‌کنیم سکوت و خاموشی حکم‌فرما می شود تا بتوانیم دریابیم هنرمند چه چیزی خواست بگوید، یاد آسمانِ پرستاره می‌اندازد، سکوت در برابر اثر هنری به این سبب است که حس می‌کنم هر روز از چیزی جدا می‌شوم، خیلی چیزها هستند که نمی‌فهمم و نمی‌توانم به حقیقت برای آن‌ها پی ببرم و هنر همین را به یادم می‌آورد..