یادداشت نعیمک

        شخصیت اول داستان خیل شوخ و شنگ و باحال و جوگیر است. کلاً دارودسته ماجرا خیلی ایرانی و باحال هستند. چرا به این ایرانی بودن تاکید می‌کنم؟ وقتی داستانی از نویسندگان ایرانی می‌خوانم اغلب شخصیت اول داستان یک روشنفکر بی‌نقص است و بقیه یک مشل امل بی‌سواد  و بدتر این که نویسنده تمام حرف‌های روشنفکری‌اش را در دهان شخصیت ماجرا می‌گذارد و در و گوهر است که شخصیت داستان از خود بیرون می‌ریزد. اینجا این طوری نیست. جوان‌های داستان یلی شبیه همین جوان‌هایی هستند که هر روز می‌بینم و البته کمی کتاب‌خوان و به ظاهر باسواد. البته این تنها نکته مثبت ماجرا نیست. روایت خیلی خوب تعریف می‌شود و گام به گام به شخصیت‌های به جاهای مختلف سر می‌زنیم و هر چه به پایان داستان نزدیک‌تر می‌شویم قصه یک جوری می‌شود. چه جوری؟ خواندنش با شما.