یادداشت مریم زارعی

        از کلاسیک های خوب! 
ابتدا ذکر کنم چون کتاب بر مبنای تاریخ و بازتابی از واقعیته به کلیت ماجرا و وقایع مشروح خرده ای نمی گیرم
دزیره به یک عاشقانه معروفه اما واقعا بعد پرداخت به تاریخ در این کتاب غالبه،یه تاریخ نگاری آمیخته با وجه درام ماجرا که به شدت در روان شدن متن و خوشخوانی کتاب مؤثر بوده 
راوی ماجرا یک زنه با زاویه دیدی زنانه، البته زنی که اگرچه خیلی زود وارد ماجراهای عظیم تاریخی میشه اما همچنان از سیاست فراریه و خودش رو قاطی سیاست نمیکنه 
البته این باعث نشده که ذکر برخی ظرافت ها در تعاملات و اتفاقات تاریخی و سیاسی از دست راوی در رفته باشه، چون آنچه که برای خودش قابل استنباط نبوده رو از زبان دیگران نقل کرده
شخصیت پردازی ها رو دوست داشتم، هیچکس سفید مطلق یا سیاه مطلق و قهرمان محور نبود پرداخت دقیق و به دور از زیاده گویی و بزرگ نمایی
این به من اجازه می داد در مورد کنش ها و واکنش ها با دقت و به دور از تعصب فکر کنم 

با توجه به منشأ این اثر یعنی اروپا،میزان پرداخت به عاشقانه های کتاب تا حد زیادی ملایم و عفیفانه است و این باعث شده که مخاطب در یک حد تعادل قرار بگیره نه انقدر عاشقانه که سیر و جزئیات تاریخی وقایع از چشم پنهان بمونن و نه انقدر تاریخی که خسته کننده باشه

+من ترجمه ی «پرویز شهدی» رو خوندم و در گودریدز با این ترجمه کتابی ثبت نشده