یادداشت Fereshteh

        این کتاب برای من فقط یه سری جمله‌ی قشنگ نبود،
یه‌جور تراپی بود، درست وقتی که هیچ‌کس حال واقعی‌م رو نمی‌فهمید.
انگار از دلِ روزمره‌هام، از خستگی‌هام، از سکوت‌هایی که توی دلم جمع شده بود خبر داشت.
با هر تکه‌ش، یه کم سبک‌تر شدم، یه کم بیشتر خودم رو دیدم.
وقتی از آدم‌ها خسته بودم،
وقتی احساس بی‌پناهی یا ناامیدی داشتم،
این کتاب بهم یادآوری کرد که زندگی هنوزم خوبیایی داره، حتی اگه کوچیک باشن.
یادآوری کرد که گاهی کافیه فقط کنار خودم بمونم، قضاوت نکنم، بجنگم نه برای همه، بلکه فقط برای آرامشم.
از اون کتاب‌هاست که نمی‌خونی‌ش تا تموم شه، می‌خونی‌ش تا آروم شی.
تا بدونی هنوزم میشه دل بست، به لحظه‌ها، به مهربونی، حتی به خودت...