اول به اخرش نگاه کردم،پشت جلد کتاب.
کاندید  جایزه بهترین کتاب طنز در امریکا و دوسه تا جایزه‌ی دهان‌پرکن دیگر.
وه وه!
شروع کردم به خواندن!راوی، فیروزه  است دختر ایرانی که در کودکی به همراه خانواده‌اش در دهه‌ی سی به امریکا مهاجرت کرده‌اند.
داستان‌هایی نه چندان منسجم و مرتبط از تجربه‌های زیسته‌‌ی این خانواده ایرانی در دل امریکا و بالطبع تقابل فرهنگ نون بربری و نون تست یا ملموس‌ترش مقایسه‌ی فرهنگ زیرپیراهنی چرک سفید با ترکیب  زیر شلواری در مقایسه با فرهنگ کت و شلوار براق ،به انضمام کراوات.
چرا دست گذاشتم روی این دوتا ؟
چون در نظرم فیروزه آمریکا و فرهنگش را درمقام کت و شلوار و فرهنگ ایران و ایرانی‌ها را ذیل آمریکا قرار داد؛حالا چه فرقی می‌کند زیر پیراهن یا زیرشلواری.
فیروزه موقعیت‌های خنده‌داری خلق کرده بود.تبسم همراه خوانش کتاب بود. انتظاری که براورده نشد این بود که بعنوان یک مهاجر ایرانی گمان می‌کردم حسی غلیظ‌تر از تعلق و وطن دوستی در قلب کتاب نهفته باشد.یکجور دلتنگی شدید  یا فخر عمیق.
هیچکدام را صید نکردم در عوض می‌دیدم که فرهنگ آمریکایی چقدر خوشگل جایش را توی دل فیروزه باز کرده است.
یکجوری با آب  و تاب و پرلعاب از فضیلت‌هلی فرهنگ آمریکایی و محاسن مردمش و خون گرمشان و کلاس و امکاناتشان تعریف می‌کرد که ...
آم راستش من به رئیس جمهور آمریکا حق می‌دهم.ورپریده،من هم اگر جایت بودم معلوم است به چنین کتابی جایزه بهترین کتاب را تقدیم می‌کردم.

++++++
جمله‌ی دوست‌داشتنی‌و فراموش نشدنی این کتاب برای من:
تو نمی‌تونی گذشته رو تغییر بدی،اما گذشته می‌تونه تو رو تغییر بده.