یادداشت نعیمک

        یوشی‌تکه که سال‌های اول «آن نویسندۀ ژاپنی» بود چون اسمش خیلی سخت بود. (حالا واقعاً ژاپنی است؟) به فرمولی دست پیدا کرده که احتمالاً فقط خودش هم می‌تواند شبیه آن را بسازد. فرمولی که در آن مسائل پیچیده را تبدیل به قصه‌ای جالب و هیجان‌انگیز و بازیگوشانه می‌کند. بازیگوشانه اتفاقاً از کلماتی است که حالا در کتاب‌های کودک کمتر و کمتر شده. یوشی‌تکه احتمالاً در ایران می‌تواند در دستۀ «هنرمندان» قرار بگیرد چون شکل روایتش خیلی روشن‌فکرانه است و برای همین هم خیلی دیده شده و از معدود جاهایی است که خوب است چون فقط ادا و اصول درنمی‌آورد و اتفاقاً باج نمی‌دهد و نمی‌خواهد در سطح بماند. سوالاتی می‌پرسد که من مخاطب هم نپرسیدم و چیزهایی می‌گوید که من مخاطب هم بهش فکر نکردم و این همان جادوی کتاب است. یعنی تبدیل حوصله‌سررفتن به یک ماجرا. خوشبحتانه کتاب‌های زیادی از او به فارسی ترجمه شدند و کیفیت همه‌شان هم عالی است و برای کتاب تصویری شبیه این که رنگ‌ها و تصاویر ساده هستند مهم است که بتوانی کیفیت کتاب را خوب دربیاوری و آن را حیف نکنی.