یادداشت

        گاهی وقت ها که به زندگی و افق دید افراد نگاه می کنم و عمیق می شوم، می فهمم که چقدر گاها اسارت خودمان را با مقام و مال و خانه و ماشین و ...فریاد می زنیم، بدون آنکه بدانیم!
ما برای هدفی والاتر آفریده شده ایم...
چرا معنای زندگی و دلیل آن را درک نکردیم، و یا اگر آگاهی یافتیم فورا فراموشی به ما هجوم آورد و باعث شد دنباله رو هوای نفس خود باشیم...

در ادامه اضافه کنم که بنده پی بردم دو واژه صبر و گذشت مانند ستون های یک عمارت، می تواند پایه های زندگی را چنان محکم کند که با هر بادی نلرزد و با هر لرزشی و ناملایمتی تمام باور هایمان فرو نریزد...
و چه زیبا می توان زندگی کرد، و چه زیباتر به دیدار خدا رفت...