یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        دیالوگ‌های این آمریکایی را خیلی می‌پسندم. هم در داستان‌های کوتاهش، هم وداع با اسلحه، هم پیرمرد و دریا و هم همین رمان که در کل دوستش نداشتم. این رمان، با اینکه قصه‌اش باب میلم نبود و [ذبم نمی‌کرد، ولی این‌قدر سرعت داستان بالا بود، که دلت می‌خواست ادامه بدهی فقط.
سرعت و دیالوگ، بهانه‌ی دو ستاره‌ای است که به این اثر همینگوی می‌دهم.