یادداشت حسنیه صالحان

        خانم دکتر «مک گیر» که سالها تخصص اطفال را به عهده داشته و در زمینه رابطه فرزندان با والدین به ویژه پدران کار کرده است در کتاب «پدر قهرمان من» فرهنگ یک سویه نگر جامعه‌ی امروزی آمریکا را در زمینه اهمیت مادر در زندگی فرزندان مورد توجه قرار داده و آسیب‌های ناشی از بی‌اثر کردن حضور پدران در تربیت فرزندان را به خانواده‌ها یادآوری می‌کند. او با بیان مصادیق بسیاری از مراجعینی که طی سال‌های متمادی داشته است به بررسی رابطه پدر و فرزندان پرداخته و این موضوع را تحلیل و تبیین می‌نماید.
خانم دکتر مک گیر معتقد است کودکان با دو والدین ناراضی شادتر از کودکانی هستند که خانواده‌هایشان با طلاق از هم پاشیده است. زیرا فرزندانی که بدون پدر بزرگ می‌شوند احتمال بیشتری دارد که احساس ناامنی کنند و دچار اضطراب گردند. همچنین از نگاه او هر مردی به طور فطری توان این را دارد که پدری عالی برای فرزندان خود باشد و تنها کافیست این موضوع را باور کند و برای به فعلیت رساندنش تلاش نماید.
نویسنده این کتاب از پدران می‌خواهد در امور تربیتی فرزندان دخالت کنند و قوانینی را در خانواده تعیین  و آنها را اجرا نمایند و اقتدار خود را حفظ کنند. او از بین رفتن نقش جنسی سنتی مردان در خانواده امروزی غربی را مورد انتقاد قرار داده و این موضوع را عاملی برای از بین رفتن تعهد و حس مسئولیت پذیری در مردان می‌داند. این در حالیست که زنان این مدل مردان را نمی‌پسندند. بلکه آنها مردی را می‌خواهند که یک قهرمان باشد و بتواند اوضاع زندگی را با دقت بررسی و مدیریت نماید.
نگاه دکتر مک گیر برخلاف نگاه امروزی در زمینه برون ریزی هیجانی پسران است. او می‌گوید این جمله که معمولا به پسران گفته می‌شود مرد گریه نمیکند غلط است. زیرا اتفاقا مردها باید از همان کودکی یاد بگیرند هیجانات خود را کنترل نمایند تا در بزرگسالی بتوانند تکیه‌گاه مناسبی برای خانواده باشند.