یادداشت هدی کریمان

        بسمه تعالی
پروانه‌ها گریه نمی‌کنند مجموعه روایت‌های معلولیت است. کنار آدم‌هایی نشستم که انتهای همه تلاش‌هایشان برای خوب شدن، پذیرش بود.
پذیرش متفاوت بودن، پذیرش این مهم که من همینم و باید زندگی کنم. این پذیرش به عقیده من نقطه تحول آدم‌های نشسته در کتاب است.اینکه بپذیرید و ادامه دهید شما را چند کیلومتر توی جاده پیشرفت قرار می‌دهد. من را یاد تجربه‌های زیسته‌ام انداخت. شاید روزی ازشان بنویسم. الان شجاعتش را ندارم.
طرح جلد کتاب را اصلا دوست نداشتم. به نظرم خیلی سطحی و دم دستی آمد. میشد زبان روایت‌ها حرفه‌ای‌تر باشد اما حس می‌کنم طوری نوشته شده که همه خوان باشد.
در‌کل خوب شد خواندمش. باید برایم تکرار میشد که دور و برم آدم‌های متفاوتی زندگی می‌کنند که امید را دارند مزه‌مزه می‌کنند.