یادداشت نوید نظری

        نثر و سبک نگارش پرویزی شبیه جمال‌زاده است؛ بی‌تکلف، سریع و روان با این تفاوت که به مدد بهره‌گرفتن از فرهنگ عامیانه محلی شیراز و تنگستان قدری غنی‌تر می‌نماید.
نقطه قوت داستان‌های موجود در کتاب همین نثر خوب و روان است تا انتخاب سوژه‌ها. چه اینکه سوژه‌های داستان‌ها خیلی ربطی به هم ندارند و حول جوانمردی و نامردی و سختی زندگی روستایی و رنج‌های ناشی از محنت و فقر می‌چرخد.
در اواخر کتاب دو داستان خودنوشت هم هست که ابراز دلتنگی از زندگی کارمندی و رسمی خود پرویزی است که در قالب گزارش روزهای هفته به آن پرداخته است.
خواندن این دست کتاب‌ها را نه برای همراهی با سوژه‌ای و یا دل‌دادن به رمانسی بلکه برای آشنایی و موانست با نثر روان و محبوب فارسی دهه ۲۰ و ۳۰ شمسی به همه علاقمندان به نویسندگی پیش‌کش می‌کنم.