یادداشت جواد

        نویسنده واتسلاو هاول 

کتاب خوبی از این نویسنده بود توی این کتاب یاد گرفتم رژیم پسا توتالیتری می کوشد با تصویب قوانینی و با اجرا در اوردن آن زندگی انسان ها را به خودش وابسته تر کند و به طوری که انسان احساس وابستگی و نیازمندی کند به عبارت دیگر این رژیم‌ها از طریق بوروکراسی، قوانین سخت‌گیرانه و کنترل روزمره، مردم رو وادار می‌کنن که به سیستم وابسته بمونن. مثلاً، مردم برای ادامه زندگی روزمره (مثل کار، غذا، یا حتی سفر) مجبورن با قوانین رژیم هماهنگ بشن و این وابستگی باعث می‌شه که کمتر علیه سیستم مقاومت کنن. اما نکته مهم اینه که هاول می‌گه این وابستگی بیشتر روانی و فرهنگی هست تا صرفاً فیزیکی. مردم به مرور زمان "عادت" می‌کنن به این سیستم و دیگه حتی به آزادی واقعی فکر نمی‌کنن. 
 
 ویژگی دیگر؛  به دلیل برخورد و سرکوب با جنبش های مستقل که ایدئولوژیک نیستند ان نمایش ازادی خواهانه رژیم فرو می ریزد لذا می کوشد با موازی سازی از این جنبش ها تاثیر آن ها را بکاهد  می توان گفت رژیم‌های توتالیتر وقتی دیگه نمی‌تونن وانمود کنن که نماینده واقعی مردم هستن، شروع می‌کنن به "موازی‌سازی". یعنی نهادها یا گروه‌های مستقل رو با نسخه‌های تحت کنترل خودشون جایگزین می‌کنن. مثلاً اگر یه اتحادیه کارگری مستقل شکل بگیره، رژیم یه اتحادیه دولتی درست می‌کنه تا کنترل رو حفظ کنه. این موازی‌سازی باعث می‌شه تاثیر جنبش‌های واقعی کم بشه. 
 
 با دقت میشه گفت نقش بی بدیل روشنفکران؛ معلمان؛ نویسندگان و هر کسی که آزادانه فکر می کند با آگاهی عوام و مردم و به طبع انقلاب نرم و خزنده در طبقات  اجتماعی می گردد.

 همچنین رژیم با ایجاد بحران هایی سعی در کارآمدی خود دارد که نشان دهد تنها نیروی یگانه داخل مرزهای یک کشور است که می تواند امنیت را فراهم نماید چرا که هویت آن به ایجاد بحران است نگاه کنید به بحران موشکی کوبا! 

اما چالش رژیم مواجه حقوق بشر است چرا که وجدان های آگاه با چراغی روشن در مورد نقض های حقوق بشری را افشا می کنند.


نشانه های توتالیتری: 
کنترل شدید بر رسانه‌ها، سرکوب جنبش‌های مستقل، و تلاش برای ایجاد وابستگی فرهنگی و اقتصادی به سیستم (مثل قوانین مذهبی و بوروکراتیک)  موازی سازی از جنبش های مردمی!


پساتوتالیتری یعنی توتالیتری کامل نبوده اما برخی ویژگی های آن را حفظ می کند.