یادداشت SeyedehZahra

        من این کتاب رو اولین بار سال 89 خوندم. از یه کتابفروشی تو خیابون ادوارد براون خریدمش همراه کتاب از دو که حرف میزنم. همون موقع این کتاب رو خوندم. انقدر ازش بدم اومد که باعث شد هیچوقت از دو که حرف میزنم رو نخونم و هیچ وقت سمت موراکامی نرم. هفته پیش از دو که حرف میزنم رو با یه سری از دوستانم همخوانی کردم و ازش بدم نیومد و احساس کردم قلم نویسنده رو میتونم دوست داشته باشم. واسه همین تصمیم گرفتم این کتاب رو هم بازخوانی کنم ولی این بار صوتی گوش کردمش. واقعیت اینه که تعجب می‌کنم قبلا بهش امتیاز دو دادم چون تو ذهنم صفر بود. این بار که گوش کردم دیگه بدم نیومد ازش. ولی خوشمم نیومد. واقعیت اینه که کتاب دوست داشتنی ای نیست. اما بازم بعد ها دلم میخواد از موراکامی بخونم تا بفهمم اونقدری که میگن نویسنده ی خوبی هست یانه. فعلا که خیلی معمولی رو به پایینه برام. امیدوارم در آینده تغییر کنه. اینم باید بگم که من سورئال قبلا خوندم و دوست داشتم ولی این داستانا اونجوری که باید نبودن. البته چندتایی رو نسبتا دوست داشتم.