یادداشت زهرا ساعدی

        کتاب را به بهانه‌ی مسابقه‌ی نقدنویسی کتابفروشی دی شروع کردم و درجا مجذوبش شدم. احساس می‌کردم مانگوئل از زبان من حرف می‌زند؛ دوست داشت کتاب‌ها مال خودش باشند، دلبستگی عجیبی به کتاب‌ها داشت و دامنه‌ی علایقش گسترده بود. البته اگرچه به نویسنده احساس نزدیکی می‌کردم اما از جایگاه و وسعت معلوماتش غافل نبودم و بسیار غبطه می‌خوردم. 
نویسنده در گریزهای ده‌گانه به مسائل مختلفی که همه با محوریت کتاب هستند می‌پردازد و از کتابخانه‌ی خودش در دوره‌های مختلف زندگی و استادش، بورخس هم یاد می‌کند.
پس از خواندن کتاب حس کردم الگویم در کتاب‌خوانی باید آلبرتو مانگوئل باشد. امیدوارم وقت و مغزم هم در این راه یاری‌ام کنند.