دومین اثری بود که -با فاصلۀ زمانی زیاد- از دولتآبادی میخوندم. نثر بریده بریدهش یادآور فضای سلوک و تو انتقال همزمان احساسات و صداهای متعدد ذهنی خوب بود، تمام مدت 40-50 دقیقهای که برای خوندن کتاب کافی بود با یوسف احساسات متناقض و برزخی نوجوانی رو باز زندگی کردم.