یادداشت احمدرضا بیابانی

        لاشه لطیف داستان جامعه ای را روایت میکند که زمانی کشتن ادم ها حکمی جز مرگ نداشت را تبدیل به جامعه ای کرده که انسان ها را همانند گوسفند پرورش ، سلاخی و  از پوستشان کیف و کفش و لباس میسازند و میپوشند .
جامعه ای که حتی دیگر مرده های تازه دفن شده هم در امان نیستند و ممکن است کارشان به نکیر و منکر شب اول قبر هم نرسد و به جای فشار قبر فشار شقه شقه شدن جسم بی رو حشان را حس کنند.
و به ما  مردمی را نشان میدهد که روزی ازمایشات وحشتناک و غیر انسانی یوزف منگله را محکوم می کردند اما پس از این گذار لعنتی به افراد همچون او جایزه و تقدیر به عمل میارن !!!!