یادداشت مریم علویان

        کودکی دوست دارد به دنبال آرزویش برود و خودش اسباب این سفر قهرمانی را فراهم می‌کند. او با تمام عشقش به وابستگی‌هایش، آن‌ها را که با او هم‌نظر نیستند، رها می‌کند و برای "ساختن" جهانی که زیباتر می‌داند، تلاش می‌کند.
او شاعرانه همه‌چیز را رویایی می‌کند و در این مسیر حتی به فکر جوان کردن عزیزترین کسانش که آن‌ها را بی‌خداحافظی ترک‌کرده هم هست.
این کودک انگار خود من و هم‌نسلان من است که گذشتگان را بسیار دوست داریم اما توجه و نگرانی‌هایمان در مورد آن‌ها و چیزهای دیگر گاهی خیلی درست معنی نمی‌شود یا اصلا دیده نمی‌شود.
کودک همه‌ی عمرش را برای ساختن می‌گذارد و سرانجام می‌بیند که آن‌چه با عشق بخشیده، از بین نرفته و همیشگی شده‌است.
تصاویر کتاب هم مثل کلمات جادویی‌اش، ساده و پیچیده‌اند و بر مفاهیم نوشته‌شده، تاکید دارند.