یادداشت نعیمک

        پنماریک برای من در نگاه اول شبیه کلاسیک‌های دیکنز، مور یا الیوت برای من بود. داستان خانواده‌ها در محیطی کوچک اما چه چیزی پنماریک را برایم جذاب کرد؟ خب، داستان درباره ارث و میراث و حرص و این این حرف‌ها است. می‌گویم از این حرف‌ها چون بارها از این داستان و فیلم‌ها دیده‌ایم و شنیده‌ایم و در صفحات اول کتاب همین روند ادامه دارد اما داستان از جایی جذاب می‌شود که روایت را از زبان نسل بعد می‌شنویم. حالا داستان و خرده روایت‌هایی که از زبان برخی ضخصیت‌ها را شنیدیم را دوباره از زبان شخصیت‌های دیگر داستان می‌شنویم. برای من همینِ پنماریک بسیار جذاب است. بگذارید مثالی بزنم. مثلاٌ بعد از یک مهمانی حس می‌کنم که آقا یا خانم ایکس را از من خوشش آمده و حالا همان روایت و حس و حال او را زبان خودش می‌خوانیم. جدا از این نحوه ارتباط نسل‌ها با مفاهیم مشترک هم از جذابیت‌های دیگر کتاب است. مثل هر کتاب حجیمی باید تا بخشی از کتاب (حتی یک سوم آن) با کمی سختی جلو بیایم تا بیفتیم در جاده و دیگر فکر نمی‌کنم سختی در کار خواندن کتاب باشد.