یادداشت محمدحسین خوش‌مهر

        این کتاب رو در ادامهٔ «پس از بیست سال» خوندم. از نظر زمانی هم تقریبا در ادامهٔ اونه. خب مشخصا نحوه روایت قابل مقایسه نیست، این سعی کرده چیزی خارج از نقل‌های تاریخی نداشته باشه و اون هدفش این بوده که با داستان پردازی، تصویرسازی رو برای مخاطب راحت کنه. نمی‌خوام مقایسه کنم. ترکیب خوبی بود.

نمیشه با خوندن حرف‌های یه نفر به شناخت درستی ازش رسید. مثل اینه که بخوایم یه سیاست‌مدار امروزی رو از رو سخنرانی‌هاش قضاوت کنیم، بدون این که به شرایط زمانه یا اعمالش نگاه کنیم.
شناختن امام علی (ع) فقط با خوندن نهج‌البلاغه (مخصوصا به صورت موردی و پراکنده) غیر ممکنه.

برخی اتفاقاتی که روایت شده و نظرات عموم مردم نسبت به امام، شوکه کننده‌س.
به نظرم پررنگ‌ترین و برجسته‌ترین ویژگی و ارزش تو کل حکومت امام، که خیلی جاها کلید رمزگشایی رفتار امامه، عدالته.

نمیشه بهش به عنوان یه کتاب تاریخی نگاه کرد. تو مقدمه گفته شده که منابع (این که یه اتفاق توسط چه کسانی نقل شده) و برخی روایت‌های تکراری ذکر نشده، از نظر موضوعی و زمانی یه نظمی داده شده و بخش‌هایی که به نظرشون نامربوط بوده رو حذف کردن. اگه این طور نبود من هیچ وقت به سراغ کتاب نمی‌رفتم اما در عین حال باید حواسمون به این باشه که تاریخ همین چیزاست. وقتی فقط یه روایت از یه اتفاق گفته میشه، همون به عنوان واقعیت پذیرفته میشه. همین منابع و روایت‌های متعدد و روایت‌های فرعی کمک می‌کنن تا یه نفر بتونه یه برداشتی از تاریخ به دست بیاره.
اما خب چون من تاریخ‌دان (داریم همچین چیزی؟) نیستم، همین که یه روایت از اون زمان بخونم و کمی با فضا آشنا بشم، برام خیلی ارزشمند بود.

به دو گروه توصیه میشه:
۱. هر کسی که میگه اگه حکومتی مبتنی بر اسلام واقعی برقرار بشه دیگه همه مشکلات حل میشه.
۲. به کسی که مخالف حکومت اسلامیه و می‌خواد جواب گروه اول رو بده.