یادداشت مصطفا جواهری

        {   ابراز کردن به اندازهٔ دچارشدن مهم است. عشقی که مهر و موم باقی بماند، به درد نمی‌خورد.   }


نمی‌دانم چه شد که ماه‌ها دنبال این کتاب بودم. چه کسی تعریف کرده بود را یادم نیست. اما قاب‌های خالی، چیزی بیشتر از کپشن‌های اینستاگرامی فهیم عطار نبود. پاراگراف‌ها و دیالوگ‌های قشنگ. ولی خبر چندانی از داستان نیست. قصهٔ آدم‌های درگیر. درگیر با خودشان، با مملکت‌شان، یا عشق‌شان و با زندگی‌شان. این درگیری حل می‌شود؟ نه.