یادداشت نعیمک

        این اولین کتابی است که از تقی مدرسی خواندم. داستان خیلی ساده است اما فضای عجیبی دارد. مدرسی یک داستان برای ما تعریف می‌کند اما اتمسفر ماجرا چیزی شبیه قصه‌های قرآن یا انجیل است. یک فضای جادویی از «آن زمان‌»‌هایی که هنوز خدا بر زمین بود. خود داستان بر مبنای کتاب مقدس است و در جغرافیای اورشلیم اما این، دلیل بر اتمسفر جادویی آن نیست. این که نویسنده‌ای ایرانی جرئت کرده ئ ماجرایی از عهد عتیق را مبنای داستان خود قرار داده امیدبخش است. چیزی است که معمولاً ما در ترجمه با آن مواجه می‌شویم و این ارتباط وطنی بی‌واسطه‌تر است و البته داستان را هم جذاب می‌کند. 
مدرسی فضایی آرام به وجود می‌آورد. سکونی که در آن شیطان مشغول تعریف کردن داستان است. شیطان مدرسی شبیه شیطان‌های بدِ بی‌ادبِ طرد شده نیست. موجودی است که قدرت و شخصیت دارد و می‌داند چه می‌کند و حتی [شاید مهربان است. یکلیا که به داستان او گوش می‌دهد فقط در بخش کوتاهی از داستان توضیح می‌شود اما ما او را با پیراهن پاره و اشک‌ها و دلیل طرد شدنش به یاد می‌آوریم. مدرسی توانسته به ساده‌ترین شکل ممکن برای ما قصه‌ای بگوید که به‌یادماندنی باشد و این کار ساده‌ای نیست.