یادداشت زهرا تقی خانی

        «آقایان من، واقعا می‌گویم، قسم می‌خورم، که بسیار دانستن یک جور مرض  است، ناخوشی است؛ ناخوشی درست و حسابی است. برای رفع حوایج زندگی، دانایی معمولی انسان عادی، بیشتر از حد کفایت است؛ یعنی نصف یا سه چهارم از دانستنی‌هایی که فردی تحصیل کرده دارد. برای مردمان این قرن نکبت، قن نوزدهم، این مقدار دانش موجبات دو یا سه برابر معمول بدبختی و صدمه خواهد شد و فلاکت به بار خواهد آورد.»

جملات زیادی برای نوشتن و فکر کردن داشت. بعضی جاها شدت اگزیستانسیالیسم متن اذیتم میکرد و شخصیت داستان عصبیم میکرد. با بعضی قسمتا هم از شدت جالب بودنش مو به تنم سیخ میشد.