یادداشت آنی از آن سوی تپه ها:)

        اولین تجربه‌ی سفرنامه‌خوانی، کتابی مختص به سالن های انتظار: 
تا قبل از این، در یک ویدیوی معرفی کتاب در یوتیوب، از کتاب چای نعنا با منصور ضابطیان آشنا شدم و اسمش رو گوشه ای از ذهنم   داشتم. تا اینکه یک روز وقتی داشتم قفسه "کتاب های ایرانی" رو تو کتاب‌فروشی نگاه میکردم، اول از همه عنوان کتاب توجهم رو جلب کرد و در مرحله دوم، جلدش. طراحی جلدش برام واقعا جذاب بود تا اینکه اسم نویسنده رو دیدم و بلافاصله با کتاب‌ های انتخاب‌شده ام دستم گرفتمش که بالاخره سعادت اینو داشته باشم که اولین سفرنامه‌ام رو شروع کنم. D:
چیزی که خوندن این کتاب رو برام راحت تر و دلپذیر تر کرد، لحن گرم و صمیمی نویسنده بود. میتونم بگم چاشنی کتاب همین زبان طنز و دوستانه ای بود که با اتفاقات گشت و گذار تو کانادا آمیخته شده بود. به علاوه، عکس های با کیفیت و استفاده از عنصر نوستالژیک مثل اشاره به نوشابه کانادا درای توی مقدمه برام جالب بود و مطمئنم کرد که میخوام بخونمش! 
"وقتی نسل ما بچه بود، کانادا برایش بیشتر از یک نوشابه‌ی پرتقالی خوشمزه بود که با وقوع انقلاب دیگر پیدا نمی‌شد. ما کانادا را کمتر به‌عنوان یک کشور مهم و مستقل می‌شناختیم." 
شخصا توصیه اش می‌کنم. 
اگه مثل من به فرهنگ کشور های مختلف علاقه دارین ( البته در این باره بیشتر ترجیح میدم ادبیات کشور های مختلف رو بخونم تا سفرنامه ) احتمالا از این کتاب خوشتون میاد و سرتون رو توی سالن های شلوغ انتظار و صف های طولانی، به طور مفیدی گرم میکنه و خوندنش خالی از لطف نیست.
 تا به خودتون بیاین، میبینین که از رسیدن اروپایی ها به بندر قدیم، قانون های عجیب و غریب ( و البته قیمت گذاری های عجیب و غریب! ) گذر کردین و به سرنوشت تلخ کودکان بومی کانادا رسیدین. 
و اما، صفحه های آخرش باعث شد به این فکر کنم که کانادا با اون همه نظم و آرامش و تعداد زیاد مهاجر های ایرانی، انگار غباری از دلتنگی برای وطن روی جای‌جای محله های ایرانی‌نشین و چه بسا که رو دل های مردم این محله ها نشسته.