یادداشت Sheida Hanafi

         یک معرفی خفن، مرموز، غم‌انگیز و پر از لایه‌های انسانی، از یکی از شاهکارهای جاودان ادبیات فرانسه:
🎩 بابا گوریو، شاهکار بزرگ اونوره دو بالزاک، مثل ورود ناگهانی به خانه‌ای قدیمی در پاریس قرن نوزدهم است؛ جایی که دیوارها پر از رازی‌ست که نفس می‌کشند و شخصیت‌ها مثل شبح‌هایی میان طبقات اجتماع پرسه می‌زنند.

در دل یک پانسیون محقر و گرفته، جایی میان بوی سوپ‌های آبکی و پنجره‌هایی که همیشه مه‌گرفته‌اند، پیرمردی زندگی می‌کند که نامش بابا گوریو است. مردی که روزی ثروتمند بود و حالا دار و ندارش را به پای عشق بی‌مرز پدرانه‌اش ریخته. او همه‌چیزش را، حتی غرورش را، قربانی دخترانی کرده که حالا او را فراموش کرده‌اند. اینجا داستانِ پدری‌ست که عشقش به فرزندانش از مرز انسانیت می‌گذرد و به جنون می‌رسد.

در کنار او، راستینیاک جوانی جاه‌طلب و باهوش، تازه‌وارد پاریس است. او مثل ما، چشم به این دنیای پرزرق‌وبرق دوخته، اما چیزی نمی‌گذرد که می‌فهمد زیر لباس‌های مخمل و مهمانی‌های اشرافی، دنیایی از بی‌رحمی، خیانت، و سقوط پنهان است.
در این جهان، یا باید بازیگر بی‌رحم باشی، یا قربانی خاموش.

بابا گوریو فقط یک رمان نیست؛ تابلویی‌ست از جامعه‌ای در حال پوسیدن، مرثیه‌ای برای پدری فراموش‌شده، و تلنگری برای هر کسی که خیال می‌کند عشق بی‌قید و شرط پاداش دارد. این اثر، بخشی از پروژه عظیم بالزاک به نام کمدی انسانی است، و به‌تنهایی، یکی از قله‌های تراژدی روان‌شناختی در تاریخ ادبیات جهان به حساب می‌آید.