یادداشت محبوبه طاهری

        ساعت خواب کودک فرا رسیده و تصمیم می‌گیریم او را به رختخواب برده و بخوابانیم. هیچ کودکی را با توسل به زور نمی‌توان وادار به خوابیدن کرد. بهترین روش این است که شرایط و محیط را طوری آماده سازیم که کودک با میل و در کمال آرامش به خواب رود. این کتاب راه حل‌های کلیدی در اختیار ما می‌گذارد تا بتوانیم فرزندمان را به موقع بخوابانیم و مطمئن باشیم که او در کمال آرامش برای مدتی طولانی استراحت خواهد کرد. بهانه جویی در کودکانِ بهانه جو و کم خواب، ذاتی است و ما در ایجاد این صفت نقشی نداریم. نویسنده این کودکان را «پر نیاز» می‌نامد. بعضی نوزادان به طور طبیعی این گونه هستند. دلیل بهانه‌جویی ایشان ناتوانی والدین در تربیت آنان نیست. اینگونه صفات ذاتی در کودکان زیاد و گوناگون است. بعضی کودکان به راحتی آرام می‌شوند و به خواب می‌روند و برخی دیگر به آسانی نمی‌توانند خود را با دنیای خارج از رحم مادر وفق دهند و برای آرام کردن و خواباندن آنان باید روش‌های مختلفی را آزمایش کرد. هدف از نگارش این کتاب همین است که به مادران کمک کند تا شب‌ها را با آرامش به صبح برسانند. دکتر ویلیام سیرز یک پزشک متخصص اطفال است. مشکل کودکان ناآرام را به‌طور ریشه‌ای بررسی کرده، رایج‌ترین علل آن را مورد توجه قرار داده و در نهایت راه حل‌های موثری پیشنهاد می‌کند. امروز بزرگ کردن کودک متفاوت و حتی در پاره‌ای از موارد مشکل‌تر از گذشته است. پدر و مادرها معمولاً از کودک خود انتظار دارند که با رضایت در رختخواب خود دراز بکشد، با لبخند به آویزهای تخت خیره شود و به راحتی به خواب فرو رود و فقط در زمانی معین برای تعویض پوشک و یا شیر دادن از رختخوابش بیرون آید. این کودک از کودکان پر نیاز نیست. کودکان خود به خود آرام نمی‌شوند. معمولاً والدین از این شکایت دارند که کودک آنها آرامش ندارد، زانوهای مادر گهواره آنها و بازوان و قفسه سینه پدر تخت خواب و سینه های مادر داروی آرامبخش آنان است. پرنیازها، کودکان بغلی هستند. دکتر ویلیام سیرز در این کتاب می‌گوید که والدین زمانی به من مراجعه می‌کردند که از هر سو مورد انتقاد دیگران بودند. اظهارنظرهای ضد و نقیض. زیاد بغلش می کنی! به اندازه کافی اون رو در آغوش نمی‌گیری! او را لوس کرده‌ای! چرا نمی‌توانی جلوی گریه‌اش را بگیری و او را ساکت کنی!  پیامد این اظهارنظرها این است که اگر کودک، بهانه‌جویی می‌کند مقصر، والدین نیستند. این کودک، پرنیاز است و در طبقه بندی خاص خود قرار می‌گیرد. حالا این کودکان پرنیاز، موهبت الهی هستند یا تجربه‌ای برای ما؟