یادداشت سمی

        حالا می‌فهمم همه‌ی تلاش و جست‌و جوی آقای پروست و همه‌ی از خودگذشتگی‌اش برای خلق اثرش برای این بود تا از سویی بتواند خودش را خارج از زمان قرار دهد و از سویی دیگر، بتواند زمان را دریابد. وقتی سکوت برقرار است، زمان وجود ندارد. او به این سکوت نیاز داشت تا فقط صداهایی را که می‌خواست بشنود، همان صداهایی که در کتابش آمده.
✍