یادداشت محمدصدرا ریماز

        "چگونه دانایی‌مان را به دارایی تبدیل کنیم؟" سوال محوری کتاب است.

نفس ناطقه‌ی انسان، تکویناً در همه‌ی عوالم، برزخ و قیامت، حاضر است. تکوینی، مثل حضور نفس در ضربان قلب، ما برای تپیدن قلب اراده نمی‌کنیم، ولی نفس ما آن را اراده می‌کند. 
اما آنچه مهم است، حضور تشریعی ما در همه‌ی عوالم است. تشریعی، مثل اینکه اراده می‌کنیم دست خود را روی سر خود بگذاریم.

هدف دین حضور تشریعی و ارادی ماست در همه‌ی عوالم.

برای اینکه خود را در این عوالم احساس کنیم دو کار باید انجام دهیم.
یک. رفع موانع و دو. به صحنه آوردن عوامل تحقق است
از موانع سیر به سوی عالم غیب، یکی زمان زدگی ماست. این که درگیر خاطرات گذشته و آرزو‌های آینده هستیم. در صورتی که حقایق عالم معنا فوق زمان و مکان است. زمان زدگی باعث، کثرت زدگی ما می‌شود.
بعد از انصراف از دنیا، با دو ویژگی کثرت و زمان‌مندی، باید متوجه اسما الهی شد. برای این‌کار، قلب ما باید تمام سکنات و حرکات عالم و آدم را به حق نسبت دهد، و متوجه باشد که پروردگار عالم براساس سنن و انوار خود عالم را مدیریت می‌کند.

برای به فعلیت رساندن باورهای دینی‌مان باید چهار مرحله را طی کنیم.
۱. طلب دائم برای رسیدن به حقایق
۲. مجاهده دائم برای رفع حجاب
۳. اطاعت دائم 
۴. ذکر دائم
این‌ها را باید ملکه‌ی خود کنیم.

آفت دین، حسد، عجب و فخر است. نه از این جهت که اخلاق‌های زشتی هستند. از این نظر که مانع سیر ما به سوی عوالم بالا هستند.