یادداشت عباس احمدی

        نویسنده یک یهودیِ آمریکایی است که سردبیر مجله‌ای در آمریکا است و جوایز زیادی درو‌ کرده. او در کتاب حسد، نظرات بسیاری از فلاسفه غرب و محققان روانشناسی اجتماعی را با ادبیاتی عامه‌پسند و لابه‌لای تجربیات شخصی‌اش به خواننده ارائه می‌دهد.

بین حسد و غبطه به درستی تفاوت گذاشته و به نویسندگانی که نتوانستند فرقش را درک کنند ایراد گرفته؛ البته قاعدتاً از روایات شیعه که به صراحت بین این دو فرق گذاشته‌اند خبری نداشته.

نویسنده بخشی از کتاب را اختصاص داده به «حسادت نسبت به یهودیان». معتقد است موفقیت‌های یهودیان در جوامع غربی باعث ایجاد حسادت مسیحیان به یهودیان شده و همین، تنفر آنها را از یهودیان برانگیخته و در نهایت هولوکاست را رقم زده؛ البته خود نویسنده هم یهودی است و -نمی‌دانم- شاید زیادی برای خود و هم‌کیشانش نوشابه باز کرده! قبل‌ترها هم برای داستان «یهودیان کوچک افسانه‌ای» جایزه ادبی «ریبالو» - ویژه آثار یهودی- گرفته.

در لابه‌لای کتاب، به رمان‌های مشهور دنیا که شاکله اصلی‌شان را حسادت شکل‌داده اشاره می‌کند، جایی اینقدر شخصیت رمان‌ها را قاتی جملاتش کرده بود که بی‌خیال خواندنش شدم، رد کردم رفتم سر بحث بعدی؛ از بس از رمان بدم می‌آید! (با احترام به همه رمان‌دوست‌های عزیز)

نویسنده برای حسادت، آسیب‌های زیادی ردیف می‌کند و در نهایت آن را «بهداشت روانی متزلزل» می‌نامد. او به خوانندگان غیردینی‌‌اش هم سفارش می‌کند حسد را به دلیل آسیب‌هایش کنار بگذارند. 

و اما ترجمه، خوب و روان و حال‌خوب‌کن.