یادداشت مبینا گل‌صفتان

        داستان‌ها همگی بر محور گمشدگان اند. همان‌هایی که انگار در جامعه جایی ندارند. مثل وصله‌ی لباس توی چشم می‌آیند و شاید در دنیای ما گم شد ه اند.
تلخ، اذیت‌کننده و واقعی سه کلمه‌ای است که برای توصیف آن‌ها به کار می‌برم.
تلخی داستان‌ها مثل تلخی قهوه اصلا دلپذیر نیست ونویسنده انگاربه ما جرعه جرعه زهر می‌نوشاند.

به نظرم کتاب‌ها و داستان‌های بهتری می‌شود خواند :)