یادداشت نازنین فرامرزی

        داستان اول کتاب درباره مردی که که به خودکشی فکر میکنه و داستان کش میاد تا جای که بلاخره میمیره و یاد داشت هایی که کنار تخت توی کشو اتاق بوده لو میده که این آدم خودکشی کرده اما اگه من نویسنده اون داستان بودم شاید تعقیری در اون ایجاد میکردم نمیذاشتم شخصیت اصلی بمیره و تمام مدت اون تلاش می‌کرد برای مرگ و شاید آخر داستان روی سنگ قبری بود با اسم همون مرد ولی فریاد و تمنای شخصیت اصلی برای التماس به مرگ رو طولانی میکردم 😶باری کتاب قشنگی بود تمام بخش هاش وقتی به آخرین داستان یعنی آب زندگانی رسیدم خیلی ذوق کردم چون قبلا هم خونده بودمش و توی کتاب های کودک دیده بودمش اما بعد ۱۹سال هنوز هم جذاب به دل نشین بود انگار که تو عالم کودکی یه برداشت داشتم و الان که بزرگ شدم یکی دیگه باری کتاب جالبی بود برای من