یادداشت عین راء

        من هر دفعه با خودم عهد می کنم که نباید سمت خاطرات همسران و مادران شهدا بروم و باز هم می روم! جان دادم تا این کتاب تمام شد! واقعا سخت است شنیدن این خاطرات. مخصوصا دم دمای شهادت تا چندی بعد از شهادت.

کتاب زنانه نوشته شده است. یعنی قلمش به وضوح زنانگی دارد. همین هم یعنی برخی جاهای کتاب که به توصیفات گذشته به مذاق همچون منی که حوصله توصیف ندارم خوش نیاید و سرسری چند خط پایین تر را شروع کنم. زیاد نیست ولی هست! البته اصل توصیف ربطی به زنانه و مردانه ندارد که رسم نا به جایی ست در دوران جدید! تطویل بی خود ولی این توصیفات در این کتاب، زنانه بود.

همسر شهید صدرزاده در این کتاب از خاطرات کودکی خود تا دوران خواستگاری و عقد و بعد از آن را تعریف می کند. جالب اینجاست که همسر شهید، یک ماه هم از او بزرگتر است. 

تصویر هر دو خانواده، چه خانواده شهید صدر زاده و چه خانواده همسر ایشان، هر دو تصویر جذابی است و به نظرم یکی از هدایای خدا به این دو خانواده وجود چنین شهیدی است. یعنی دو خانواده که همراهی تام و کاملی با مسیر پر افت و خیز خانواده ی نوپای مصطفی و همسرش دارند و این پسر را در راه خدا وقف کرده اند و او را حمایت می کنند. 

جالب است که زندگی صدرزاده هم شبیه زندگی علیرضا متوسلیان است. پر از نشدن! پر از نرسیدن. خیلی شباهت این دو شهید جالب است.

من هر چه فکر می کنم که در دورانی که این شهدای گرانقدر داشتند برای اسلام می جنگیدند من دقیقا چه می کردم، از خودم ناراحت می شوم. 

روایت کتاب جذاب و زنانه پسند است. برای آقایان هم قطعا خوب است اما به گمانم همراهی زنان را بیشتر به دنبال داشته باشد. خوب هم هست اتفاقا.

مناسب متوسطه دوم به بالا. حتما هم باید خوانده شود. زحمت هایی که شهید و خانواده اش متقبل شده اند بنظرم شنیدن دارد.