یادداشت مهدی لطف‌آبادی

        سلطان‌ْمار کاملاً به تقلید از نمایشنامه‌های روحوضی نوشته شده (نمی‌گم دلایلم چیه چون حوصله‌تون سرمی‌ره) اما موضوع داستان یه موضوع متفکرانه است که معمولاً تو نمایشنامه‌های روحوضی وجود نداشته و تو شکل کلاسیکش بیشتر قصدش تفریح و هزل بوده. البته که شناخت بیضایی از نمایش ایرانی و قلم شاعرانه‌اش (بالاخره تو یه خانواده‌ی شاعر به دنیا اومده بود و پدر و عمو... شاعران به نامی بودند) خیلی زیباست و با دایره واژگان بالایی که داره می‌تونه شما رو میخکوب کنه اما این نمایشنامه‌ها که برای اوایل کارش هست به شدت شعاریه و به تفکرات بیضایی انقلابی تو اون دوران قبل انقلاب برمی‌گرده... اما نمایشنامه‌های متأخرترش مثل مرگ یزدگرد و ندبه خیلی پخته‌تر و گسترده‌تره!