یادداشت محمد ابراهیم آبادی

        کتاب پیش‌رو جنبه تخصصی درباره نقاشی ندارد اما می‌توان در جستارهای آن نگاه جولیان بارنز نویسنده رمان را به آثار نقاشانی چون کوربه، مانه، دگا و دیگران یافت. او تصاویری مکتوب از آثار تجسمی را در کتابش بازتاب می‌دهد.
به گفته مترجم کتاب آبتین رادمنش، بارنز جز آن دسته از نویسندگان است که عنان ذهنش را فارغ از واقعیت رها نمی‌کند. بلکه او واقعیات را کنار هم می‌گذارد و به تاریخ اهمیت می‌دهد و سعی می‌کند پازلی منطقی‌ بچیند. 
بارنز جستارهایش را نزدیک به سبک داستان‌‌هایش می‌نویسد. او از ترکیب خاطره، تاریخ و شخصیت‌پردازی و روایت به تفسیر می‌رسد. در برخی از این جستارها مسئله پیرامون تابلوهاست. در برخی دیگر تلاش می‌کند به سبک و جایگاه هنرمند بپردازد و پرتره‌ای از او ارائه دهد. گاهی نیز به مسائل کلی‌تر می‌پردازد. مثلا در فصلی مسئله این است که آیا اثر به هنر بدل می‌شود یا خیر. 
رادمنش تاکید می‌کند که همیشه قرار نیست دستگاه نظری دقیقی در یک کتاب یافت که بتوان همه‌چیز را با آن توضیح داد. بنابراین شما خوانندگان کتاب توقعتان از این اثر یک اثر منتقدانه و منسجم نباشد.