یادداشت رعنا حشمتی

        کتاب خیلی عجیبی بود ..
نمی‌دونم که چه چیزی باید بگم دقیقاً، اما، یکی از چیزهایی که به ذهنم می‌رسه الان اینه که تصویرسازی خیلی خیلی قوی‌ای داره. آدم همه چیز رو می‌تونه تصور کنه و بیاره جلوی چشمش.. بدبختی رو با تک تک سلول‌هاش حس کنه، حالت تهوع بگیره، یا احساس عجز کنه و بیخیال شه.. کاملاً سر شه..
کتابی نیست که بشه یکی دو روزه خوندش! نه به خاطر تعداد صفحه ها.. نمیتونی کلا. یعنی من که نتونستم!
و حتی ممکنه اول های داستان، دیگه نخواید که ادامه بدید، اما..
سیر داستان طوری نیست که مثلا چیزی بخواد براتون لو بره یا پایان خیلی سورپرایزی ای داشته باشه... همه چیز در خود داستان و متن و ... 
راستش در ستاره دادن خیلی گیج بودم و نمیدونستم واقعاً نظرم چیه راجع بش.. و هنوز هم نمیدونم.. شاید باید زمان بگذره!