یادداشت مهدی کرامتی

        کتاب درباره‌ی تاریخ همه‌ جانبه‌ی غرب به ویژه اروپا در قرن بیستم هست. میگم همه‌جانبه، چون فقط به جنگ‌های جهانی نمی‌پردازه و درباره‌ی وضعیت فرهنگی و اجتماعی قرن بیستم هم حرف می‌زنه و توضیحاتی میده. 
بعضی وقت‌ها این توضیحات خیلی هم جزئی میشه؛ مثلا در یه جای کتاب، نسبتا مفصل درباره‌ی عروسک باربی حرف می‌زنه، درباره‌ی ظاهرش، سال ساختش و تأثیراتی که ایجاد کرد و تحولاتی که پذیرفت. 
امّا به نظر من چیزی که این کتاب رو از بقیه‌ی کتاب‌های هم‌رده‌ی خودش مجزا می‌کنه، پرداختنش به تاریخ قرن ۲۰ نیست، چون کتاب در این زمینه به وفور پیدا میشه. خصوصیت این کتاب «نحوه‌ی بیان» تاریخ توسط نویسنده‌ش هست: یه بیان بسیار خشک و سرد که یه جور پوچ گرایی رو القاء میکنه و یه جوری حوادث رو بازنمایی می کنه که انگار، کل تاریخ قرن ۲۰، گویا تاریخ زندگی یه انسانه که اصلا نمی دونسته با خودش چند چنده و یه روزی به این راه می رفته و یه روزی به اون راه. 
آدم واقعا احساس میکنه که یه آدم پوچ گرای متخصص تاریخ رو گرفتن و بهش گفتن یا یه تاریخ درباره‌ی قرن بیستم می نویسی، یا بهت غذا نمی دیدم و از گشنگی می میری! این آدم هم از سر زور، نشسته این کتاب رو نوشته و البته چون اطلاعاتش خوب بوده، چرت و پرت محض هم ننوشته. 
این نحوه‌ی بیان خودشو در «خیلی راحت گذشتن و راحت رد شدن از فجایع» یا «مسخره کردن یا کنایه‌زدن به تلاش های بزرگ بشر» و «بیان مسلسل‌وار یه سری اطلاعات چرت و مسخره» نشون میده. 
خلاصه، اگر می خواید خیلی دقیق و مستند تاریخ قرن بیستم رو بخونید، فکر نکنم این کتاب پیشنهاد مناسبی باشه، امّا اگر دنبال یه روایت‌گر هنرمند برای تاریخ قرن بیستم هستید که هم تاریخ بگه و هم بیان رواییِ کمدی‌ِسیاه‌طوری داشته باشه، انتخاب خوبیه. 
کتاب سرگرم کننده و کوتاهه و توقع میره آدم نهایتا دو سه روزه بخونتش.