یادداشت مریم علویان

        هر داستان، وقتی توقع درستی پیرنگ و عناصر داستانی را برآورده کند، به تم و ایده‌ی معنایی‌اش می‌رسیم و وقتی ایده‌ی معنایی روشنی داشته‌باشد هم به لایه‌های درونی‌ترش فکر می‌کنیم.
من اگرچه بسیار می‌پسندیدم که فضاسازی و ستینگ دقیق‌تری از تمام لوکیشن‌های قصه ببینم، هم درگیر ایده‌ی معنایی نویسنده شدم و هم باتوجه به شرایط ملتهب ستینگ داستان که روزهای اول انقلاب سال پنجاه و هفت و در زمان فرار شاه است، ذهنم خیلی به درستی و نادرستی برخوردهای آدم‌ها باهم در دل این درام و قضاوت‌هایی که از هم دارند، مشغول شد.
آقای حسن‌زاده‌ی گرامی، پسرک آبادانی داستانش را خیلی خوب پرورانده‌بود و نقاط قوت این داستان را جدا از محترم بودن پیرنگ و زمان و مکان خاصش، این موترد می‌دانم: ساختن گرمای صحنه‌ها، روی مرز بزرگ‌نمایی‌کردن و نکردن در تعریفِ قصه از زبان راوی اول‌شخص و گریززدن به روابط عاشقانه‌ی نوجوان‌ها که گاهی بنا به مقتضیات، خنده‌دار می‌نمود اما حرفش را می‌زد.