یادداشت هلیا نوروزی

        این یادداشت رو برای کل مجموعه می نویسم. 
این جلد از مجموعه بچه محل نقاش ها اولین کتاب بلندی بود که در ۹ یا ۱۰ سالگی خوندم. اون زمان عاشق ونگوگ بودم و خیلی دوست داشتم از زندگی پر و پیچ و خم و خودکشیی که همه ازش صحبت می کردن بیشتر بدونم. و بعد... شاید بتونم بگم محمدرضا مرزوقی باعث شد که به جهان کتاب ها علاقه مند بشم. اینکه یه نویسنده ایرانی بیاد به این شکل گوشه ای از زندگی هنرمندان جهان رو با چاشنی طنز نمایش بده و در کنارش از عناصر ایرانی و شخصیت اصلی فارسی زبان استفاده کنه شهامت عجیبی می خواد. هر جلد از این مجموعه یه دنیای جدیده. شما با سامان همراه می شید و در زمان سفر می کنید. هلند، فرانسه، ایتالیا، مکزیک، اسپانیا و آمریکا. روزمرگی های نقاشان مشهور رو دنبال می کنید و از همراهی با اونها لذت می برید. قلم داستان هم شیرین و روونه و اصلا مثل زندگینامه های خشک و بی روح نیست. در کل، امکان نداره ازش خسته بشید. هنوز دو جلد سالواتور دالی و  میکل آنژ رو نخوندم و واقعا دلم نمی خواد که بعد از سال ها این مجموعه رو به اتمام برسونم. ساده، روون، جذاب، مفید و پر از تصاویر بی نظیر.(عجب تصویرگریی. عجب تصویرگریی.) 
در نهایت، پیشنهاد می کنم اگر توی رنج سنی ۹ تا ۱۶ سال هستید (شاید حتی بزرگتر.) و به مطالعه زندگی هنرمندان جهان علاقه دارید؛ این مجموعه رو از دست ندید.

• من می توانم جریان رنگ را کنترل کنم. این تصادفی نیست. 
جکسون پولاک.