یادداشت زهرا دشتی

        مثل اکثر آثار آقای یوسفی ، فضایی تخیلی - واقعی دارد که به شدت هم در خود داستان معقول و پذیرفته است. شاید به نوعی رئالیسم جادویی مثلا! البته چون تخصصی در سبک شناسی ادبی ندارم نمی توانم دقیقا ادعا کنم که همین طور هست یا نه. با توجه به سایر آثار آقای یوسفی که خواندم ، این یکی خیلی جذبم نکرد. آثار قوی تری از ایشان خوانده ام.