یادداشت زهرا قدیانی
1402/5/1
4.1
16
رفتارگراها کک‌ها را انداختند توی شیشه و در ارتفاع معینی، در گذاشتند. کمی بعد ارتفاع در را بالاتر بردند. کک‌ها به ارتفاع بالاتر نمی‌آمدند. این بنظرم یکی از غم‌انگیزترین واقعیت‌های جهان هستی‌ست. حالا اسمشان که روی‌شان هست، رفتارگرا. ما مثل آنها نیستیم که انسان را سراسر حاصل تقویت مثبت و منفی والدین و مربیان بدانیم و این‌جور هم نیست که هیچ اختیار و اراده‌ای نداشته باشیم، انسانیم بالاخره، اما متاءسفانه این بخشی از حقیقت است که ما در بسیاری موارد بر طبق آموخته‌هایمان رفتار می‌کنیم و واقعا پا را فراتر از ارتفاع آموخته شده نمی‌گذاریم. محدودیت‌هایی که مدتی داشته‌ایم را تا آخر عمر همراه خود می‌کشیم درحالیکه آن محدودیت‌ها دیگر وجود خارجی ندارند. بدبختی ما، ترس و ناتوانی آموخته‌شده‌ست.
قدم یازدهم دقیقا بر اساس همین ایده نوشته شده. بچه شیری که از زمان تولدش در قفسی به طول ده قدم بوده، نمی‌تواند قدم یازدهم را بردارد، حتی وقتی از قفس آزاد شده. تلخ نیست؟
پ.ن: سگ‌سالی بلقیس سلیمانی هم حول همین موضوع است. اینکه چقدر می‌توانیم تمام عمر اسیر ترس‌هایمان باشیم.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.