یادداشت نرگس مختاری

        بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
سلام بر برتر بانوی جهان، خدیجه کبری سلام الله علیها
برای ما شیعیان کامل‌ترین و ارزنده‌ترین مکتب عشق را می‌توان یافت.
مکتبی که اولین آموزگارش گوهری بود که مال و مکنت و جایگاه و فضیلت ایشان شهره زمان خود بود. اما بانو خدیجه درمیان این همه دارایی و درایت بی‌مثالش، گمشده‌ای داشت که ملکه بطحا بودن را هم درمقابل چشمانش بی‌ارزش می‌نمود.
افسوس می‌خورم که تا به‌حال به عمق شخصیت آسمانی مادر دخت نبی اکرم پی نبرده بودم. کسی که همه زندگی‌اش و همه امید او پیامبر اسلام بود. کسی که اسلام نبوی، مدیون رشادت‌ها و ازخودگذشتگی‌های اوست.
و بی تردید گرانبهاترین پاداش را از فداکاری‌هایش در راه اسلام و پیامبرش دریافت کرد؛ همان میوه و ثمره عشق آسمانی‌شان فاطمه زهرا سلام الله علیها.
در عمق عظمت مقام مادر شیعیان همین بس که خدیجه مادر اوست.
من زیباترین عشق را در عالم، عشق ملکوتی امیرالمؤمنین و حضرت فاطمه می‌دانم و همیشه دلخراش‌ترین روضه و ذکر مصیبت برای من، لحظه وداع امام علی با همسرشان، فاطمه زهرا است. و اکنون دریافته‌ام این عشق زیبا را از حضرت خدیجه و پیامبر به ارث برده‌اند. آنجا که حضرت خدیجه پیش از وصال یار از خورشیدش سخن می‌گفت، که نمی‌سوزاند و فقط نورافشانی می‌کند.
روایت عالی و دلنشین این کتاب از همان ابتدا قلب و ذهن و تمام وجود مرا با خود همراه کرد و از همه بیشتر جایی قلب مرا سوزاند و به آتش کشید که لحظه وداع بانو با همه وجودش، پیامبر اسلام بود. همان‌جا که میان اشک های پیامبر، سفارش فاطمه‌اش را نزد همسرش می‌کرد:
_ یا رسول‌الله! فاطمه پس از من غریب و یتیم است، مقابل زنان قریش مراقب او باش تا او را اذیت نکنند و بر صورتش سیلی نزنند. می‌دانی که آنها نسبت به ما کینه دارند. نگذار که هیچ ناخوشایندی‌ای ببیند...