یادداشت فاطمه طالبیان

        این کتاب ادامه بابالنگ دراز وبا همان روش نویسندگی ولی با شخصیت دیگری است. رشد و بزرگ شدن سالی از ابتدا تا انتهای کتاب مشهود بود.
 درست است سبک کتاب مشابه بابالنگ دراز بود، ولی در آنجا یک طرفه بودن نامه‌ها به دلیل درخواست بابا لنگ دراز بود، بنظرم در این کتاب میشد نامه‌های دوطرف را ببینیم، نه اینکه از لحن و پاسخ‌های سالی محتوای نامه دریافتی‌ش را حدس بزنیم..
ایده کلی کتاب جالب بود، اینکه جودی به نوانخانه ادای دین داشته و کسی را آنجا مدیر کردند که آن را تبدیل به محیط زندگی بدای بچه‌های معصوم کند شیرین بود. واقعا بابا لنگ دراز به چنین تکلمه‌ای نیاز داشت.
+ البته که برای من از همان ابتدا، پایان کتاب مشخص شده بود، اما با هنر نویسنده چندین بار شک کردم، ولی در نهایت همان هم شد و حتی خود سالی نیاز به یک حادثه داشت تا متوجه شود :)