یادداشت عطیه عیاردولابی

        واقعا این کتاب یادداشت‌های یه زن معمولی تو سال‌های ج‌ج۲ بوده؟
این زن یه نویسنده فوق العاده بوده که شاید بعد از جنگ هم کتاب نوشته و به نام خودش چاپ کرده اما این سه دفتر رو هیچ‌وقت لو نداده.
من کتاب رو صوتی گوش دادم با صدای خانم پروین دشتی.
نمی‌دونم متنش هم همین‌قدر جذابه یا خانم دشتی با اون خوانش بی‌نظیر و کاملا حرفه‌ای جذابش کرده اما انقدری خوب بود همه چیز که من فراری از کتاب صوتی برای پیدا کردن فرصتی جهت ادامه شنیدن کتاب لحظه‌شماری می‌کردم. پابه‌پای زن غصه خوردم، خودم رو منقبض کردم، گرسنگی کشیدم، تحقیر شدم، از خودم بدم اومد، به خودم حق دادم و ...
چه عادت خوبی داشته که حتی تو چنین شرایطی همه چیز رو می‌نوشته. به قول خودش جایی اواخر کتاب، همسایه‌اش بعد جنگ دائم کابوس می‌دیده اما زن هیچ‌وقت کابوس اون روزها و شبها رو نمی‌دیده شتید چون همه رو همون موقع رو کاغذ آورده بوده. راست میگه. نوشتن مداوم فارغ از اینکه برای علاقه‌مندان به نویسندگی یه فرضه، تو تخلیه ذهن هم خیلی موثره. 

کاش منم دوباره شروع کنم و البته بدون خود‌سانسوری یا اصرار به خاص‌نویسی بنویسم.