یادداشت عطیه عیاردولابی

اسم تمام مردهای تهران علیرضاست
        داستان‌های سوررئال اگر به خوبی این چارچوب رو رعایت کنن از جذاب‌ترین‌های ادبیات خواهند بود.

ایده جالب کتاب اینه که آدم‌ها بتونن با خوندن وردی از خودشون نسخه‌های بهتری بسازن و سعی کنن به شرایط مطلوب برن. اما خب از اونجا که طبیعت نظم و نظام خودش رو داره، هر نوع دستکاری یعنی به هم ریختن جایی از این نظام. وقتی با یه بال پروانه اینور جهان، اونور توفان میاد، می‌خوایم با تغییر اساسی یه آدم، سرنوشت بقیه به هم نریزه؟

داستان با همه جذابیتش تو یه یک سوم انتهایی داستان افت می‌کنه. انگار انبوه پریساها و علیرضاها رو دیگه نتونسته جمع کنه و اونا بیهود و بی‌جهت سر راه هم سبز شدن و داستان به سرانجامی که باید نرسید.
      

17

(0/1000)

نظرات

تاکنون نظری ثبت نشده است.