یادداشت امیررضا بیات

        این دومین کتابی بود که از موراکامی خوندم ( اولیش "بعد از زلزله" بود و هر دو مجموعه داستان کوتاه) و بر خلاف کتاب قبلی که انتظارم رو از نام و آوازه‌ی موراکامی برآورده نکرد (که حس می‌کنم ترجمه‌ی نه چندان خوب هم درش دخیل بود)، از خوندن این کتاب به شدت لذت بردم. 
پنج داستان کوتاه که یکی از یکی بهتر بودند و بسیار روان و بسیار خوش‌خوان. 
 برام شگفت‌انگیزه که موراکامی چه استادانه خیال رو در واقعیت جا میده‌. فکر می‌کنم تو این داستان‌ها جاهای از وجود شخصیت‌ها لمس می‌شن که نمی‌شه مشابهش رو هر جایی پیدا کرد. واقعا از شکل برخورد موراکامی با شخصیت‌ها و نشون دادن ارتباطات انسانی‌شون به وجد اومدم.
حتما و قطعا خوندن این کتاب رو توصیه می‌کنم
و در آخر اضافه کنم لعنت بر پدر و مادر سانسور کننده.