یادداشت نعیمک

        دیکنز از نویسندگانی است که اسمشان را زیاد می‌شنویم اما به خاطر آشنا بودن داستان‌هایش (به خاطر فیلم و سریال‌ها) کمتر سراغ کتاب‌هایش می‌رویم. دیکنز به معنای واقعی کلمه استا توصیف است. از فضای فیزکی گرفته تا تضوفیاتی که برای جامعه مورد نظرش به دست می‌دهد. جمله اول این کتاب یکی از مشهورترین و نمونه‌های بارز همین توضیفات است. «بهترین روزگار و بدترین ایام بود. دوران عقل و زان جهل بود. روزگار اعتقاد و عصر بی‌باوری بود. موسم نور و ایام ظلمت بود. بهار امید بود و زمستان ناامیدی.» دیکنز اما واقعاً داستان‌گو است. تو را با خود همراه می‌کند و شخصیت‌های ریز و درشتی خلق می‌کند که این گستره واقعاً لذت‌بخش است. درباره «داستان دو شهر» باید بگویم که اولین مواجه من با انقلاب فرانسه در این داستان رخ داد. و این خیلی هیجان‌انگیز بود. داستان اصلی در جایی گره می‌خورد به ماجرای باسیتل و این جنبه کتاب برای کسی که دوست دارد تاریخ را به شکلی داستانی بخواند بسیار جذاب است.