یادداشت ابوالفضل راستین نهاد

        زناشویی آرمانی آن است که برای بقای هیچ یک از آن دو نفر ضروری نباشد. اگر نتوانیم تنهایی مان را در آغوش بکشیم، از دیگری به عنوان سپری در برابر انزوا سود خواهیم جفت. تنها زمانی که فرد بتواند بی نیاز از حضور دیگری زندگی کند، توانایی عشق ورزیدن خواهد یافت. تنها در این صورت است که بزرگ شدن دیگری برایش مهم می شود. پس اگر فردی نتواند از یک زناشویی دست بکشد، آن زناشویی حکم مجازات را خواهد داشت.