یادداشت نرگس خالقی

                «ویرانه های من » شما رو به زخم ها و دردهایی میبره که روزها تلاش کردین فراموش شون کنین. دست تون رو میگیره و وسط رنج ها میگذاره و مجبورتون می‌کنه جوری بهشون نگاه کنین که هیچ وقت نکردین. 
با همه ی این ها چرا دوستش داشتم؟ نمی دونم! شاید به قول خواهرم که همیشه بهم می گفت:« خودآزاری داری و درد رو  برا خودت غلیظ تر از اونی که هست می کنی.»
شاید هم به خاطر همذات پنداری با مفاهیمیه که هیچ وقت جرأت  نمی کنیم تنهایی بهشون فکر کنیم. شاید هم از جسارت نویسنده خوشم اومده باشه...

در کل به جز یکی دو جا باهاش کیف کردم.